.
Ο Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι (Pier Luigi Bersani, 29 Σεπτεμβρίου 1951) είναι Ιταλός πολιτικός και πρώην γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος (Partito Democratico - PD), του κυριότερου κεντροαριστερού κόμματος της Ιταλίας. Διετέλεσε υπουργός Βιομηχανίας, Εμπορίου και Δεξιοτεχνίας την περίοδο 1996-1999, υπουργός Μεταφορών την περίοδο 1999-2001 και υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης την περίοδο 2006-2008. Ο Μπερσάνι υπήρξε ο νικητής των Γενικών Εκλογών του Φεβρουαρίου 2013, χωρίς όμως να καταφέρει να αποσπάσει την απαιτούμενη πλειοψηφία στην Γερουσία, αναγκαία για τον σχηματισμό κυβέρνησης στη χώρα. Κατέστη έτσι ένας από τους κύριους πρωταγωνιστές της πολιτικής κρίσης που ταλαιπώρησε την χώρα στις αρχές του 2013.
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1951 στην πόλη Μπέτολα της επαρχίας Πιατσέντσα, στην Εμίλια-Ρομάνια. Ο πατέρας του ήταν μηχανικός και υπάλληλος σε βενζινάδικο. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Εργάστηκε για μικρό διάστημα ως δάσκαλος πριν ασχοληθεί με την πολιτική. Το 1980 παντρεύτηκε την σύζυγό του Ντανιέλλα Φερράρι, με την οποία απέκτησαν 2 κόρες.
Προσχώρησε αρχικά στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (Partito Comunista Italiano, PCI) και στη συνέχεια μεταπήδησε στο Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς (Partito Democratico della Sinistra, PDS), όπου ανέλαβε υπεύθυνος του οικονομικού τομέα. Εκλέχτηκε στο Περιφερειακό Συμβούλιο της Εμίλια-Ρομάνια, ενώ από το 1993 έως το 1996 διατέλεσε Πρόεδρος της Περιφέρειας.
Με το Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς πήρε μέρος στις εκλογές του 1996, υπό την κεντροαριστερή συμμαχία της «Ελιάς» (L'Ulivo), του Ρομάνο Πρόντι. Ο Μπερσάνι ανέλαβε τη θέση του υπουργού Βιομηχανίας, Εμπορίου και Δεξιοτεχνίας (1996-1999) στην κυβέρνηση Πρόντι, ενώ μετακόμισε στο υπουργείο Μεταφορών (1999-2001) κατά τις κυβερνήσεις των Μάσσιμο Ντ' Αλέμα και Τζουλιάνο Αμάτο.
Το 2004 εκλέχτηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με το κόμμα των Δημοκρατών της Αριστεράς (Democratici di Sinistra, DS). Στη νέα κυβέρνηση Πρόντι του 2006, ο Μπερσάνι ανέλαβε υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης της χώρας (2006-2008).
Τον Οκτώβριο του 2009, ως μέλος πια του Δημοκρατικού Κόμματος (Partito Democratico - PD), επικράτησε των εσωκομματικών εκλογών για τη θέση του γραμματέα του κόμματος, διαδεχόμενος στη θέση τον Ντάριο Φραντσεσκίνι.
Πολιτική κρίση του 2013
Οι Γενικές Εκλογές (Φεβρουάριος 2013)
Ο Μπερσάνι υπήρξε υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος για τις γενικές εκλογές του 2013, καθώς κέρδισε στις προκριματικές εκλογές του κόμματος τον δήμαρχο της Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι. Ο Μπερσάνι ηγήθηκε του κέντρο-αριστερού συνασπισμού «Ιταλία Κοινό Καλό» (Italia. Bene Comune, IBC) στον οποίο εκτός του Δημοκρατικού Κόμματος συμμετείχαν τα κόμματα Αριστερή Οικολογική Ελευθερία (Sinistra Ecologia Libertà - SE) του Νίκι Βέντολα, Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (Partito Socialista Italiano - PSI) του Ρικάρντο Νενσίνι και το Δημοκρατικό Κέντρο (Centro Democratico - CD) του Μπρούνο Ταμπάτσι.
Ο συνασπισμός κατέλαβε την πρώτη θέση (29,5% έναντι 29,1% του Κεντροδεξιού Συνασπισμού, του Σίλβιο Μπερλουσκόνι) και μια καθαρή πλειοψηφία στην Βουλή των Αντιπροσώπων (Κάτω Βουλή), εκμεταλλευόμενη το μπόνους που προσφέρει ο νόμος στο πρώτο κόμμα (345 έδρες σε σύνολο 630 - 54,8% των εδρών).
Αντίθετα, παρά την πρωτιά του Μπερσάνι στις ψήφους (31,6% έναντι 30,7% της Κεντροδεξιάς και 23,8% του Κινήματος 5 Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο) κανένας από τους συνδυασμούς που έλαβαν μέρος στις εκλογές δεν κατάφερε να αποκτήσει καθαρή πλειοψηφία στην Γερουσία, προκαλώντας ανησυχία σε όλη την Ευρώπη υπό τον κίνδυνο ακυβερνησίας στη χώρα. Η Κεντροαριστερά κατέλαβε τις 123 από τις 315 έδρες, έναντι 117 της Κεντροδεξιάς, 54 του Κινήματος 5 Αστέρων και 19 του συνδυασμού του Μάριο Μόντι.
Ακυβερνησία
Στα μέσα Μαρτίου του 2013, και αφού προηγήθηκε η στήριξη γερουσιαστών του Κινήματος 5 Αστέρων στις εκλογές του υποψηφίου της κεντροαριστεράς για την προεδρία της Γερουσίας, Πιέτρο Γκράσο, ο Μπερσάνι έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο.[1] Αν και η Κεντροδεξιά του Μπερλουσκόνι υπήρξε θετική στην σκέψη δημιουργίας μια κυβέρνησης συνεργασίας, ακόμα και με πρωθυπουργό τον ίδιο τον Μπερσάνι[2], η Κεντροαριστερά απέρριψε την πρόταση[3]. Αντίθετα, αρνητική από την αρχή υπήρξε η πλευρά του Κινήματος των 5 Αστέρων για οποιαδήποτε συνεργασία.[4] Καθώς ο Μπερσάνι δεν μπόρεσε να σχηματίσει κυβέρνηση, ο πρόεδρος της Ιταλίας ανέλαβε την διερεύνηση λύσης που θα απέτρεπε την διενέργεια νέων εκλογών, σχηματίζοντας δύο «επιτροπές σοφών» προκειμένου να επεξεργασθούν τις προγραμματικές προτάσεις για να διερευνήσουν πιθανές συγκλίσεις των κομμάτων και να διευκολύνουν έναν πιθανό σχηματισμό κυβέρνησης.[5]
Παράλληλα, στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος ο συνυποψήφιος του στις προκριματικές εκλογές, δήμαρχος Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι, άσκησε έντονη κριτική για τις επιλογές του Μπερσάνι, τον οποίο κατηγόρησε ως υπεύθυνο για την μη καθαρή νίκη του κόμματος στις Γενικές Εκλογές, παρά το προβάδισμα των 10 μονάδων που είχε στις δημοσκοπήσεις, αλλά και τις κινήσεις του μετά από αυτές. Ο Ρέντσι ζήτησε να σχηματισθεί ένας κυβερνητικός συνασπισμός με τον πρώην πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι ή να διεξαχθούν νέες εκλογές τον Ιούνιο.[6] Η κόντρα των δύο ανδρών εντάθηκε, με τον Μπερσάνι να δηλώνει πως ο Ρέντσι τον κατηγορούσε δημόσια για τις προσπάθειές του για διάλογο με τον Γκρίλο και τον Ρέντσι να ανταπαντά πως ο Μπερσάνι «...επιζητεί την ύβρη και τις κατηγορίες, ιδιαίτερα για πρόσωπα από το ίδιο κόμμα...», ενώ ο ίδιος επιθυμούσε απλά «...να δοθεί γρήγορα λύση...»[7]
Διαδικασία εκλογής Προέδρου Ιταλικής Δημοκρατίας και παραίτηση (Απρίλιος 2013)
Καθώς η θητεία του Ναπολιτάνο έφτανε στο τέλος της, η βουλή κλήθηκε να αποφασίσει τον νέο Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, κάτω και από την πίεση της ακυβερνησίας στη χώρα δήλωσε στην εφημερίδα Repubblica έτοιμος να συζητήσει μία υποψηφιότητα της Κεντροαριστεράς για το Κυρηνάλιο, με αντάλλαγμα έναν κυβερνητικό συνασπισμό.[8] Μπερσάνι και Μπερλουσκόνι συμφώνησαν στην υποψηφιότητα του πρώην προέδρου της Γερουσίας Φράνκο Μαρίνι, η οποία όμως προκάλεσε ρήγμα στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος.[9] Ο Ρέντσι δήλωσε πως «...η επιλογή και υπερψήφιση του Μαρίνι θα ήταν αρνητική για την χώρα...» και πως «...εξυπηρετεί εσωτερικές ανάγκες της πολιτικής, όχι της Ιταλίας...», ενώ αντιδράσεις υπήρξαν και από τον σύμμαχο του Δημοκρατικού Κόμματος στις εκλογές του Φεβρουαρίου, Νίκι Βέντολα.[10] Από την πλευρά του ο Μπέπε Γκρίλο κάλεσε το Δημοκρατικό Κόμμα να στηρίξουν τον δικό του υποψήφιο, η οποία αρχικά υπήρξε η δημοσιογράφος Μιλένα Γκαμπανέλι, μέχρι να αντικατασταθεί η υποψηφιότητά της από αυτή του πρώην υπεύθυνου της αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων, νομικού Στέφανο Ροντοτά.
Με το Δημοκρατικό Κόμμα να βρίσκεται σε διάσπαση, η διαδικασία της 18ης Απριλίου οδηγήθηκε σε αδιέξοδο. Ο Μπερσάνι υπέστη σοβαρή ήττα, με πολλούς βουλευτές του κόμματός του να στρέφονται προς την υποψηφιότητα του Σέρτζιο Καμπαρίνο, ενώ οι βουλευτές της Αριστερής Οικολογικής Ελευθερίας του Βέντολα υποστήριξαν την υποψηφιότητα του Ροντοτά του κινήματος 5 Αστέρων.[11]
Μετά την πρώτη αποτυχία του κατά τις τρεις πρώτες ψηφοφορίες, ο Μπερσάνι υποστήριξε για υποψήφιο Πρόεδρο τον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας Ρομάνο Πρόντι, που θεωρούταν πως είχε την στήριξη μεγάλου μέρους της Αριστεράς, χωρίς όμως να αποσπά την στήριξη του ηγέτη της Κεντροδεξιάς, Σίλβιο Μπερλουσκόνι.[12] Κατά την τέταρτη όμως ψηφοφορία, μια μεγάλη μερίδα βουλευτών της Κεντροαριστεράς έσπασαν την κομματική γραμμή και ο Πρόντι δεν εξελέγη ούτε καν με την απλή πλειοψηφία που απαιτείται για την εκλογή προέδρου κατά τον τέταρτο γύρο.[13] Μετά το απογοητευτικό για τον ίδιο αποτέλεσμα, ο Πρόντι ανακοίνωσε πως αποσύρει την υποψηφιότητά του, καθώς όπως δήλωσε στο πρακτορείο ANSA «...δεν υφίστανται πλέον οι αναγκαίες προϋποθέσεις...», ενώ συμπλήρωσε πως «..όποιος με οδήγησε σε αυτή την απόφαση πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του...»[14]
Αργά το βράδυ της 19ης Απριλίου, μετά τα αποτυχημένα αποτελέσματα των δύο υποψηφίων του, ο Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι ανακοίνωσε επίσημα την πρόθεσή του να παραιτηθεί από τη θέση του γραμματέα του Δημοκρατικού Κόμματος, διευκρινίζοντας ότι κάτι τέτοιο πρόκειται να ισχύσει αμέσως μετά την εκλογή νέου προέδρου της Δημοκρατίας. Μιλώντας στη συνεδρίαση του κόμματος του δήλωσε απογοητευμένος πως «...ένας στους τέσσερις δικούς μας εκλέκτορες, μας πρόδωσε. Είναι κάτι το πολύ σοβαρό, απαράδεκτο...»[15] Ο Μπερσάνι, ο Μπερλουσκόνι και ο Μάριο Μόντι, προσδοκώντας σε μια λύση του νέου πολιτικού αδιεξόδου, ζήτησαν την επανεκλογή του Τζόρτζιο Ναπολιτάνο στη θέση του Προέδρου. Αποδεχόμενος την πρόταση, ο Ναπολιτάνο εκλέχθηκε στην έκτη, τελικά, ψηφοφορία της 20ης Απριλίου με άνετη επικράτηση και έγινε έτσι ο πρώτος Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας στη σύγχρονη ιστορία της χώρας που επανεκλέγεται πρόεδρος για δεύτερη συνεχόμενη θητεία.[16] Αμέσως μετά την επανεκλογή Ναπολιτάνο, ο Μπερσάνι υπέβαλε την παραίτησή του από τη θέση του γραμματέα του κόμματος, επισημαίνοντας ταυτόχρονα πως «...η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν μπορεί να συγκαλύψει το πολιτικό πρόβλημα...»[17]
Παραπομπές
«Εντολή σχηματισμού κυβέρνησης έλαβε ο Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι». ΔΟΛ & ΑΠΕ-ΜΠΕ, μέσω in.gr. 22 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2013.
«Μπερλουσκόνι: «Ναι» σε κυβέρνηση ευρείας συμμετοχής - δέχεται Μπερσάνι πρωθυπουργό». ΣΚΑΪ. 29 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2013.
«Αρνητική παραμένει η Κεντροαριστερά σε συγκυβέρνηση με Μπερλουσκόνι». ΔΟΛ & ΑΠΕ-ΜΠΕ μέσω in.gr. 29 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2013.
«Ιταλία: Δεν στηρίζει κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς ο Γκρίλο». Ναυτεμπορική. 27 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2013.
«Σκεπτικισμός των κομμάτων για την επιτροπή «σοφών» του Ναπολιτάνο». ΔΟΛ & ΑΠΕ-ΜΠΕ μέσω in.gr. 31 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2013.
«Αμφισβητεί τον Μπερσάνι ο δήμαρχος της Φλορεντίας Ρέντσι». ΑΠΕ/ΜΠΕ μέσω Καθημερινής. 4 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2013.
«Ιταλία: Μαίνεται η ένταση στην κεντοαριστερά». MEGA. 15 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2013.
«Aριστερό πρόεδρο, με αντάλλαγμα μεγάλο συνασπισμό, δέχεται ο Μπερλουσκόνι». ΔΟΛ μέσω In.gr. 12 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2013.
«Στον Φράνκο Μαρίνι για Πρόεδρο συμφώνησαν Μπερσάνι-Μπερλουσκόνι». ΔΟΛ μέσω In.gr. 17 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2013.
«Ιταλία: Αρνητικός ο Ματέο Ρέντσι και μέρος της κεντροαριστεράς στην υποψηφιότητα Μαρίνι». Εξπρές. 18 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2013.
«Μαύρος καπνός στις δύο πρώτες ψηφοφορίες για πρόεδρο της Ιταλίας». ΔΟΛ μέσω in.gr. 18 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2013.
«Ιταλία: Τον Ρομάνο Πρόντι δείχνει ο Μπερσάνι για την προεδρία». Το Βήμα. 19 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2013.
««Κάηκε» ο Ρομάνο Πρόντι για πρόεδρος, η Κεντροαριστερά σε χάος». ΔΟΛ μέσω in.gr. 19 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2013.
«Απέσυρε την υποψηφιότητά ο Ρομάνο Πρόντι». Έθνος. 19 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2013.
«Παραιτείται ο Μπερσάνι μετά το «Βατερλώ» με τον Ρομάνο Πρόντι». ΑΠΕ/ΜΠΕ και ΔΟΛ, μέσω in.gr. 20 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2013.
«Ιταλία: δεύτερη θητεία για τον Τζόρτζιο Ναπολιτάνο». ΑΠΕ/ΜΠΕ, μέσω Καθημερινής. 20 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2013.
Sala, Alessandro (20 Απριλίου 2013). «Bersani si commuove: «Grazie Giorgio»». Corriere della Sera (Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2013.
Σύνδεσμοι σε καταλόγους καθιερωμένων όρων
WorldCat VIAF: 47018561 LCCN: n2004088758 ISNI: 0000 0000 5160 2037 GND: 143512587 SUDOC: 082775982 BNF: cb146349224 (data) ICCU: IT\ICCU\LO1V\274977
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Pier Luigi Bersani της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0. (ιστορικό/συντάκτες).
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
