Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης (1936)[1] γνωστός ως «Καπετάνιος» και «Ρίνγκο»,[2] είναι Έλληνας επιχειρηματίας και εφοπλιστής, μέλος της γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας Βαρδινογιάννη. Υπήρξε πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός για σχεδόν 21 χρόνια, από τον Ιούλιο του 1979 μέχρι τον Μάιο του 2000. Σ'αυτό το διάστημα, η ομάδα κατέκτησε 6 Πρωταθλήματα, 9 Κύπελλα και 3 Σούπερ Καπ, ενώ δύο φορές έφτασε πολύ κοντά στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, του Κυπέλλου Πρωταθλητριών - Τσάμπιονς Λιγκ: τη σεζόν 1984 - 1985 (αποκλείστηκε στα ημιτελικά από τη Λίβερπουλ), και τη σεζόν 1995 - 1996 (αποκλείστηκε στα ημιτελικά από τον Άγιαξ).
Η σχέση του με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού πέρασε από διάφορες φάσεις, από την λατρεία και την αποθέωση μέχρι την έντονη κριτική. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού του χρέωναν έλεγχο του παρασκηνίου και προκλητικές σχέσεις με την πολιτική εξουσία, που έφταναν στο σημείο ο Βαρδινογιάννης να υπαγορεύει στους αρμοδίους τι θα νομοθετήσουν, κυρίως τη δεκαετία του 1980 όταν στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού έκανε κουμάντο ο Κίμων Κουλούρης και στην ΕΠΟ ο πρώην αξιωματικός της Αεροπορίας Νίκος Ζουμπογιώργος, στενοί φίλοι του Βαρδινογιάννη και γνωστοί για τις «πράσινες» οπαδικές τους προτιμήσεις.[2]
Η ζωή του
Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης γεννήθηκε το 1936 στην Επισκοπή Ρεθύμνου, και είναι ένα από τα δέκα παιδιά του Γιάννη Βαρδινογιάννη, που είχε απώτερη καταγωγή από τον Άγιο Ιωάννη Σφακίων, και της Χρυσής Θεοδωρουλάκη από το Γεράνι Ρεθύμνου. Ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας, Παύλος Βαρδινογιάννης, ασχολήθηκε με την πολιτική και διετέλεσε βουλευτής Ρεθύμνου και υπουργός του Γεωργίου Παπανδρέου, ενώ δύο άλλοι αδελφοί του, ο Βαρδής και ο Νίκος έγιναν αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού και αργότερα πετυχημένοι επιχειρηματίες. Ο ίδιος προτίμησε το εμπορικό ναυτικό, και αποφοίτησε από τη Σχολή Εμποροπλοιάρχων.[3] Το παρατσούκλι Καπετάνιος το απέκτησε όταν με μία τολμηρή κίνηση κατάφερε και έσπασε το εμπάργκο που είχε επιβληθεί στη Ροδεσία (σημερινή Ζιμπάμπουε), ενώ μαινόταν ο πόλεμος και τον καταδίωκε το βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό.[3]
Απέκτησε τον Παναθηναϊκό τον Ιούλιο του 1979, «αρπάζοντάς τον» την τελευταία στιγμή από τον Παύλο Γιαννακόπουλο: ο Απόστολος Νικολαΐδης άλλαξε γνώμη και ενώ είχε αρχικά συμφωνήσει σε όλα με τον Γιαννακόπουλο, τελικά προτίμησε τον Βαρδινογιάννη.[2]
Έμεινε στο τιμόνι του Παναθηναϊκού μέχρι το 2000, με επιτυχίες αλλά και αποτυχίες. Στην Ελλάδα ο Παναθηναϊκός κατέκτησε 6 Πρωταθλήματα, 9 Κύπελλα και 3 Σούπερ Καπ, ενώ πραγματοποίησε και μερικές εξαιρετικές πορείες στην Ευρώπη, με αποκορύφωμα τις σεζόν 1984 - 1985 και 1995 - 1996, όταν έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών - Τσάμπιονς Λιγκ. Παράλληλα, έφερε στον Παναθηναϊκό μερικούς από τους πιο αγαπητούς παίκτες και προπονητές στην ιστορία του (Δημήτρης Σαραβάκος, Χουάν Ραμόν Ρότσα, Βέλιμιρ Ζάετς, Στράτος Αποστολάκης, Γιάτσεκ Γκμοχ, Ίβιτσα Όσιμ, Χουάν Χοσέ Μπορέλι, Κριστόφ Βαζέχα κτλ).
Συγκρούστηκε πολλές φορές με τον κόσμο, ακόμη και τις περιόδους που η ομάδα κατακτούσε τίτλους, ενώ οι οπαδοί των άλλων ομάδων και κυρίως του Ολυμπιακού τον κατηγορούσαν για τις προνομιακές σχέσεις του με την πολιτική εξουσία. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Κώστα Καίσαρη:[2]
«Για τους Ολυμπιακούς το όνομα Γιώργος Βαρδινογιάννης συμβολίζει τον αιώνιο εχθρό με αποκορύφωμα τα δέκα πέτρινα χρόνια. Ο ίδιος απαντάει με αριθμούς. Ότι επί των ημερών του πήραν πρωταθλήματα και ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ αλλά και η Λάρισα. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης περισσότερο ενοχλούσε και λιγότερο έκανε. Έχοντας όντως τεράστια δύναμη και επιρροή, έβαζε τους Υπουργούς και τους Γενικούς Γραμματείς να νομοθετούν για λογαριασμό του Παναθηναϊκού: να αλλάζει ο αριθμός των ξένων παικτών από δύο σε τρεις. Να αλλάζει ο Νόμος περί δανεικών για να μπορέσει να φέρει πίσω από τον ΟΦΗ τον Βασιλείου. Να μεγαλώνει ο αριθμός των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών επειδή του το είχε ζητήσει ο Γιάτσεκ Γκμοχ. Παρεμβάσεις, που δίκαια είχαν χαρακτηριστεί σαν σκανδαλώδεις, και δεν ήταν και λίγες»
Μετά το 1996, άρχισε να επικρατεί ποδοσφαιρικά και παραγοντικά ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, ο οποίος τελικά αποχώρησε με αιχμές κατά της Πολιτείας από τη διοίκηση του Παναθηναϊκού το 2000, και με τον ανηψιό του Γιάννη («Τζίγγερ») να αναλαμβάνει την ομάδα.[4]
.......«Όπως ήρθαν τα πράγματα, είτε έπρεπε να συμβιβαστώ είτε να αποχωρήσω. Δεν δέχομαι να κάνω συμβιβασμούς. Δεν είχα στόχο την κατάκτηση τροπαίων με οιονδήποτε τρόπο. Και ποτέ μου δεν χρησιμοποίησα τον Παναθηναϊκό ως μέσον πίεσης ή εμπορευματοποίησης. Η Πολιτεία απουσιάζει. Είναι πρωτόγνωρο για τα παγκόσμια δεδομένα, οι υπόδικοι να είναι εκλέκτορες και εκλεγόμενοι. Αναφέρομαι στις εκλογές της Ομοσπονδίας. [...] Αισθάνομαι υπερήφανος που λόγω του Παναθηναϊκού η Ελλάδα εκπροσωπείται με δυο ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι με τον δρόμο που έχει πάρει το ποδόσφαιρο δεν θα πάμε καλά. Πιστεύω ότι θα έχω τη θέση μου στη θύρα 3 του γηπέδου της Λεωφόρου, από εκεί που ξεκίνησα. Δεν ξεχνώ εγώ τα πρώτα σκαλοπάτια.»
Τίτλοι και διακρίσεις ως πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός
Πρωτάθλημα Ελλάδας (6) : 1983-84, 1985-86, 1989-90, 1990-91, 1994-95, 1995-96
Κύπελλο Ελλάδας (9) : 1981-82, 1983-84, 1985-86, 1987-88, 1988-89, 1990-91, 1992-93, 1993-94, 1994-95
Σούπερ Καπ Ελλάδας (3) : 1987-88, 1992-93, 1993-94
Ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών - Τσάμπιονς Λιγκ (2): 1984-85, 1995-96
Παραπομπές
Επίτομο Γεωγραφικό Λεξικό της Ελλάδος, Μιχαήλ Σταματελάτος, Φωτεινή Βάμβα-Σταματελάτου, εκδ. Ερμής, ΑΘήνα 2001
http://www.sport24.gr/Columns/kaisaris/o-rigko-poy-egine-kapetanios.1190323.html
http://www.gazzetta.gr/node/60703
http://www.leoforos.gr/football/story/82700/h-mera-poy-efyge-o-giorgos-vardinogiannis
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
