Βασίλης Μιχαηλίδης

Τη Μούση μου

Σε είδα κι αισθημάτων αιφνιδίων,
ησθάνθη η ψυχή μ' αναβρασμόν.
Ο νους μου εξεπλάγη, και μυρίων
είν' έκτοτε παλαίστρα λογισμών.

Εκέντησε τα σπλάγχνα μου ο έρως,
κι αγάπη μ' επλημμύρισεν ευθύς,
άφηκε της δριμύτητός μου μέρος
εντός μου κι είμαι έκτοτ' εμπαθής.

Εφλέχθη ο πυρήν των ιδεών μου,
και πόθος να σε ψάλλω με κεντά.
Γλυκύτης πολεμεί το λογικόν μου
κι εις μέθην η ψυχή μου καταντά.

Πλασθείσα των νυμφών ωραιοτέρα,
κατήσχυνες τας χάριτας πασών.
Η νυξ, ο ουρανός και η ημέρα
το κάλλος εκθειάζουσι το σον.

Τοιαύτη εν τω κράτει του νοός μου,
θα λάμπης ως πλανήτης φαεινός.
Συ είσαι η καρδία μου, το φως μου,
κι εκτός σου είν' ο κόσμος σκοτεινός.

Πλην φευ!... αρκούμαι μόνον στην ζωήν μου
ν' αξιωθώ εν βλέμμα σου γλυκύ.
Θα βόσκηται η λύπη την ψυχήν μου,
ενόσω η ζωή μου διαρκεί.

Πλησίον σου το δάκρυ μου κι αν ρέη,
θα σβύσουν αι ημέραι μου χρυσαί.
Το κάλλος σου την λύραν μου εμπνέει,
και άσματα θα ψάλλω διά σε.