.
Στη μακροοικονομία, οι αυτόματοι σταθεροποιητές είναι χαρακτηριστικά της δομής των σύγχρονων κρατικών προϋπολογισμών, ιδιαίτερα των φόρων εισοδήματος και των δαπανών κοινωνικής πρόνοιας, που μειώνουν τις διακυμάνσεις του πραγματικού ΑΕΠ.[1]
Το μέγεθος του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού τείνει να αυξάνεται όταν μια χώρα εισέρχεται σε ύφεση, η οποία τείνει να διατηρεί υψηλότερο το εθνικό εισόδημα διατηρώντας τη συνολική ζήτηση. Μπορεί επίσης να υπάρχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Αυτό το αποτέλεσμα συμβαίνει αυτόματα ανάλογα με το ΑΕΠ και το εισόδημα των νοικοκυριών, χωρίς καμία ρητή πολιτική δράση από την κυβέρνηση, και δρα για τη μείωση της σοβαρότητας των υφέσεων.[2] Ομοίως, το δημοσιονομικό έλλειμμα τείνει να μειώνεται κατά τη διάρκεια της άνθησης, γεγονός που μειώνει τη συνολική ζήτηση. Επομένως, οι αυτόματοι σταθεροποιητές τείνουν να μειώνουν το μέγεθος των διακυμάνσεων στο ΑΕΠ μιας χώρας.
