Ο Πέτρος Μελισσηνός (Пётр Иванович Мелиссино, 1726 - 26 Δεκεμβρίου 1797) ήταν Έλληνας στρατηγός του ρωσικού πυροβολικού[2].
.jpg)
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1726[3]. Ήταν γιος Έλληνα γιατρού[4][5], ο οποίος έφτασε στη Ρωσία την εποχή του Πέτρου του Μεγάλου από την Βενετία και στα χρόνια της Άννας Ιβάνοβνας (ανιψιάς του Πέτρου) έγινε ο αντιπρόεδρος της Ιατρικής Υπηρεσίας. Το 1740 ο νεαρός Μελισσηνός έγινε δεκτός για εκπαίδευση στο πρώτο σώμα μαθητών της Στρατιωτικής Σχολής της Αγίας Πετρούπολης. Το 1756 τιμήθηκε με τον βαθμό του λοχαγού· το 1759 μετατέθηκε, κατόπιν αιτήσεώς του, στο πυροβολικό και έλαβε το βαθμό του ταγματάρχη. Συμμετείχε στον Επταετή Πόλεμο.
Στον Α΄ Ρωσο-Τουρκικό Πόλεμο (1768-1774) ήταν ήδη συνταγματάρχης, διοικητής του πυροβολικό της 1ης Στρατιάς του στρατηγού Γκολίτσιν και μετά του στρατηγού Ρουμιάντσεβ. Το 1770 έλαβε τον βαθμό του Υποστράτηγου. Ήταν μεγάλη η συνεισφορά του στις νίκες στο Χοτίν, στο Λάργκο και στο Καγκούλ. Στη μάχη του Καγκούλ, όταν οι Τούρκοι ανέτρεψαν το καρέ του Πλεμιάννικοβ και ήταν έτοιμοι να εισέλθουν στο καρέ του Όλιτς, ο Μελισσινός ψύχραιμα άνοιξε πυρ και βοήθησε να αποκρουστούν οι Τούρκοι. Γι' αυτό το κατόρθωμα τιμήθηκε με το παράσημο του Τάγματος του Αγίου Γεωργίου Γ΄ Τάξεως. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του 1773 έλαβε το παράσημο του Τάγματος της Αγίας Άννας. Απέκτησε φήμη ως ένας από τους καλύτερους πυροβολητές της εποχής του.
Με το τέλος του Ρωσοτουρκικού πολέμου, για κάποιο χρονικό διάστημα, υπηρέτησε στο κεντρικό γραφείο του "πυροβολικού και οχυρώσεων"· το 1782 έλαβε τον βαθμό του στρατηγού και το 1783 διορίστηκε διευθυντής της Στρατιωτικής Σχολής Μηχανικού και Πυροβολικού του Μοζάισκ. Αργότερα υπηρέτησε ως ανώτερο στέλεχος του Στρατιωτικού Διοικητικού Συμβουλίου του κράτους. Το 1789 του απονεμήθηκε το παράσημο του Αγ. Αλεξάνδρου Νιέφσκι. Λίγες ημέρες πριν από το θάνατό του, έλαβε από την Αικατερίνη Β΄ το παράσημο της Τάξης του Αγίου Πρίγκηπος Βλαδιμήρου. Στα χρόνια του αυτοκράτορα Παύλου A΄, το 1796 διορίστηκε Γενικός επιθεωρητής πυροβολικού, πρώτος στον ρωσικό στρατό πού έλαβε το αξίωμα αυτό και έγινε Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Ανδρέα.[6]
Απεβίωσε τον Δεκέμβριο του 1797.
Γιος του ήταν ο Αλέξης Μελισσηνός, 1759-1813, Ρώσος στρατιωτικός της εποχής των Ναπολεόντειων Πολέμων, Υποστράτηγος του Ιππικού.
Παραπομπές
(Γαλλικά) AGORHA. 132683. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
Alexander M. Schenker, The Bronze Horseman: Falconet's monument to Peter the Great, σελ. 172-173, Yale University Press (2003) ISBN 0-300-09712-3
Charles François Philibert Masson, Secret memoirs of the court of Petersburg: particularly towards the end of the reign of Catharine II and the commencement of that of Paul I, σελ. 339-340, T.N. Longman and O. Rees (1802) OCLC 35652011
Boris Telepnef, Outline of the History of Russian Freemasonry, σελ. 9, Kessinger Publishing (2003) ISBN 0766181103
Donald R. Mandich, Joseph Antony Placek, Russian heraldry and nobility, σελ. 311, Dramco (1992) ISBN 0963306391
Θυρεός Μελισσηνών (Αυτοκρατορικής Ρωσίας) και Ιστορικό: http://gerbovnik.ru/arms/407.html
Πηγές
Биография Генерал-поручика от артиллерии П. И. Меллисино (1726—1797)
Военный энциклопедический лексикон, Часть Восьмая. — Санкт-Петербург, 1844.
Мелиссино П.И Письма к Аракчееву и имп. Павлу I / Сообщ. А. Н. Сергеевым // Русская старина, 1873. — ТТ. 8. — № 12. — С. 975—980. — Под загл. Аракчеев.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
