Στην ελληνική μυθολογία ο Ιππομέδοντας (Ιππομέδων) είναι ο ένας από τους επτά αρχηγούς που εξεστράτευσαν ενάντια στη Θήβα (Επτά επί Θήβας).

Ο Ιππομέδων ήταν γιος του Αριστομάχου και της Μητιδίκης, και ανεψιός του Αδράστου. Σε άλλη παράδοση, ωστόσο, εμφανίζεται ως γιος του Ταλαού. Ο Ιππομέδοντας φημιζόταν για το γιγαντιαίο ανάστημά του και την τεράστια δύναμή του. Η ασπίδα του απεικόνιζε πάνω της το τέρας Τυφώνα να βγάζει φωτιά απ' τα ρουθούνια του. Λεγόταν ότι κατοικούσε στη Λέρνη: ο Παυσανίας αναφέρει (Β΄ 36, 8) ότι είδε εκεί ερείπια και θεμέλια του ανακτόρου του πάνω στον Ποντίνο λόφο. Σύμφωνα με άλλη παράδοση πάντως, κατοικούσε στις Μυκήνες.

Στη μάχη που έγινε μπροστά στις πύλες της Θήβας, στην εκστρατεία των «Επτά επί Θήβας», ο Ιππομέδοντας σκοτώθηκε από τον `Ισμαρο ή, σύμφωνα με άλλες πηγές, χτυπημένος από τα βέλη των Θηβαίων, πνίγηκε στον Ισμηνό ποταμό. Γιος του Ιππομέδοντα ήταν ο Πολύδωρος, ένας από τους «Επιγόνους». Ο Παυσανίας γράφει (Ι΄ 10, 3) ότι οι Αργείοι αφιέρωσαν άγαλμα του Ιππομέδοντα στους Δελφούς.

Πηγές

* Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969