.
Παλιοί σκοποί
Συγγραφέας: Αργύρης Εφταλιώτης
1909
Τραγούδι της ταβέρνας
Πάρε μαχαίρι κόψε με και ρίξε τα κομμάτια μου,
μάτια μου!
και ρίξ'τα μέσα στο γιαλό.
Απ' τη στιγμή που μ' άφησες τον κόσμο αυτό σιχάθηκα,
χάθηκα
και δεν ελπίζω πια καλό.
Αν βάζεις τώρα τ' άσπρα σου και τα μαλαματένια σου,
έννοια σου,
θαρθεί καιρός που θα θρηνείς,
που θα σταθείς στο μνήμα μου να πεις ένα παράπονο,
κι άπονο
θα μ' εύρεις όσο κι αν πονείς.
Πάρε φωτιά και κάψε με κι αντάμα με τη στάχτη μου
τ' άχτι μου
μες στα πελάγη να σκορπάς,
να μη σε βρει το κρίμα μου, μαργιόλα μου Ηπειρώτισσα,
ρώτησα
και μού'παν άλλον αγαπάς.
Τραγούδι τ' αργαλειού
Πέρνα, σαΐτα μου γοργή, με το ψιλό μετάξι,
νάρθει ο καλός μου τη Λαμπρή να βρει χρυσά ν' αλλάξει,
Τάκου τάκου ο αργαλειός μου,
τάκου κι έρχεται ο καλός μου.
Μαντήλι από το δάκρυσμα δεν τούμεινε στα ξένα.
Αρχοντοπούλες τον ζητούν κι αυτός πονεί για μένα.
Τάκου τάκου στην αυλή μου,
ώσπου νάρθει το πουλί μου.
Εγώ το φάδι θα γενώ κι εκείνος το στημόνι,
που να μπλεχτεί μες στο πανί και πια να μη γλυτώνει.
Τάκου και σε λίγο φτάνει
για φιλί και για στεφάνι.
Πέτα, σαϊτα μου γοργή, χτύπα, χρυσό μου χτένι,
η ατέλειωτη Σαρακοστή μερόνυχτο να γένει.
Τάκου τάκου ο αργαλειός μου,
τάκου κι έρχεται ο καλός μου.
Πατινάδα
Τώρα που η νύχτα πύκνωσε και γέρνει το φεγγάρι,
που ένα αγόρι ξαγρυπνάει για το χατήρι σου,
που το σκοτάδι η γης φορεί κι ο ουρανός τη χάρη,
έβγα φεγγαροπρόσωπη στο παραθύρι σου.
Έβγα και γλυκοπότισε λουλούδια μαραμένα
κι αν έχεις στάλα πονεσιά μες την καρδούλα σου,
λυπήσου με και δόστηνε σε χείλη διψασμένα,
ν' αναστηθώ σα λούλουδο με τη δροσούλα σου.
Η θάλασσα τη γης φυλάει και τις ιτιές τ' αγέρι
κι εγώ μονάζα δε φιλώ τα δυό χειλάκια σου.
Με χίλια αστέρια ο ουρανός κι εγώ χωρίς αστέρι!
Σκοτάδι η γης κι εγώ χωρίς τα δυό ματάκια σου.
Κατέβα και περπάτηξε, Νεράϊδα, μες τα σκότη
και μίλησέ μου, να θαρρώ πως αναστήθηκα.
Πες μου τα λόγια τα γλυκά που πρωτολέει η Νιότη
κι ας αποθάνω ακούγοντας πως αγαπήθηκα.
