.

Η Αφρική είναι η δεύτερη σε μέγεθος ήπειρος του πλανήτη μας, μετά την Ασία. Η έκτασή της είναι, χωρίς τα νησιά, 29,2 εκατομμύρια τετρ. χιλιόμετρα, ενώ με τα νησιά φτάνει τα 30,2 εκατ. τετρ. χιλιόμετρα και καλύπτει το 6.0% της ολικής επιφάνειας της γης και το 20.4% της στεριάς.[1] Ο πληθυσμός της είναι 900 εκατομμύρια (υπολογ. 2005)[2] και αποτελεί περίπου το 14% του συνολικού ανθρώπινου πληθυσμού της γης. Η ήπειρος περιβάλλεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα στα βόρεια, τη Διώρυγα του Σουέζ και την Ερυθρά Θάλασσα στα βορειοανατολικά, τον Ινδικό Ωκεανό στα νοτιοανατολικά και τον Ατλαντικό Ωκεανό στα δυτικά. Η Αφρική μαζί με την Ασία και την Ευρώπη αποτελεί τον λεγόμενο Παλιό Κόσμο. Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, η Αφρική ήταν η πρώτη περιοχή στην οποία έζησε ο άνθρωπος.

Μορφολογία

Κάποτε, πριν από πολλά εκατομμύρια χρόνια, και οι τρεις αυτές ήπειροι φαίνεται ότι αποτελούσαν μία. Η Αφρική διαφέρει από τις άλλες δύο στο γεωμορφολογικό χαρακτήρα, στο κλίμα και στη χλωρίδα. Διαφέρει ακόμη η ήπειρος αυτή από τις άλλες δύο και στο χαρακτήρα της ιστορικής και πολιτιστικής ανάπτυξης που ακολούθησε, αλλά ακόμη και στο βαθμό που τη χαρακτηρίζει τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια.

Γεωγραφικά η Αφρική ορίζεται: στα βόρεια βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα, στα ανατολικά, πριν γίνει η Διώρυγα του Σουέζ, ενωνόταν με την αρχαία ήπειρο με του ισθμό του Σινά, ενώ από την Ασία τη χωρίζουν η Ερυθρά θάλασσα και ο κόλπος του Άντεν. Επίσης, στα ανατολικά βρέχεται και από τον Ινδικό ωκεανό. Μεταξύ του κόλπου του Άντεν και της Ερυθράς θάλασσας μεσολαβεί το στενό του Μπάμπ - ελ' Μαντέμπ, που έχει φάρδος περίπου 70 χιλιόμετρα.

Στα νότια βρέχεται και πάλι από τον Ινδικό ωκεανό καθώς και από τον Ατλαντικό ωκεανό. Στα δυτικά και πάλι βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό, ενώ το στενό Γιβραλτάρ τη χωρίζει από την Ευρώπη. Στο σημείο αυτό η απόσταση της Αφρικής από την Ευρώπη είναι η ελάχιστη και μόλις φτάνει τα 14 χιλιόμετρα.

Οι συντεταγμένες της ηπείρου είναι: 51 μοίρες ανατολικά, που είναι το ακρωτήριο Λαφούν της Σομαλίας και 17 μοίρες και 33 πρώτα λεπτά δυτικά, που είναι το Πράσινο Ακρωτήριο της Σενεγάλης. Συνολικά το γεωγραφικό της μήκος φτάνει τις 58 μοίρες και 58'.

Το γεωγραφικό της πλάτος αρχίζει από το ακρωτήριο της Τυνησίας, το Λευκό Ακρωτήριο, που έχει βόρειο πλάτος 37 μοίρες και φτάνει μέχρι το ακρωτήριο της Αγκούλιας στην νότια Αφρική που έχει νότιο πλάτος 34 μοίρες και 52'. Συνολικά το πλάτος της φτάνει τις 72 μοίρες και 13'.

Αν εξετάσουμε τη μορφολογία της Αφρικής και τη συγκρίνουμε μ' εκείνη της Ευρώπης, θα δούμε ότι της Αφρικής είναι πολύ πιο απλή, αλλά παρουσιάζει δομή πιο συμπαγή σε σχέση πάντα με τις άλλες δύο ηπείρους με τις οποίες συγγενεύει και είναι πιο μονότονη.

Επικρατούν κυρίως τα κλιμακωτά οροπέδια, τα τραπεζοειδή υψώματα και τα υψίπεδα. Οι γεωλογικές αυτές εξάρσεις χωρίζονται από πλατιές λεκάνες που καταλαμβάνουν κυρίως το εσωτερικό της ηπείρου.

Οριζόντιος διαμελισμός

Οι ακτές της κυρίως Αφρικής δεν παρουσιάζουν μεγάλες ανωμαλίες, δηλ. δεν παρουσιάζουν πολλούς κόλπους και χερσονήσους. Οι κόλποι είναι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, πολύ ανοιχτοί και πολύ μεγάλοι. Μοναδική, ίσως, εξαίρεση αποτελούν ο κόλπος της Λιβύης και ο κόλπος της Τύνιδας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και αυτοί είναι πολύ κλειστοί. Με τον τρόπο που παρουσιάζονται τα παράλια της Αφρικής δεν προσφέρονται καθόλου για λιμάνια.

Ελάχιστα επίσης είναι και τα νησιά της Αφρικής. Το μεγαλύτερο και το πιο αξιόλογο είναι η Μαδαγασκάρη. Τα άλλα, όπως οι Κομόρες, οι Κανάριοι νήσοι κλπ., είναι στην ουσία συστάδες μικρών νησιών, που παρουσιάζουν όμως τεράστιο στρατιωτικό ενδιαφέρον.

Τα κυριότερα μετά τη Μαδαγασκάρη νησιά είναι οι Αζόρες, η Μαδέρα, τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου, τα Μπιζάγκος και τα μικρότερα που είναι του Φερδινάνδο Πάο, Πρίγκιπα, Σάο Ταμέ και Αννοβόν. Όλα αυτά τα νησιά που αναφέρθηκαν βρίσκονται στον Ατλαντικό ωκεανό.

Στον Ινδικό ωκεανό βρίσκονται τα νησιά Ντάλακ, Σοκότρα, Ζανζιβάρη, Πέμπα, Μαφία, Αμιράντες, Σεϋχέλλες, που είναι γνωστά και σαν τόπος εξορίας του Αρχιεπισκόπου της Κύπρου Μακάριου, όταν ακόμα η Κύπρος βρισκόταν κάτω από την Αγγλική κατοχή, Καμόρες και Μασκαράνες.

Μεγαλύτεροι και κυριότεροι κόλποι της αφρικανικής ηπείρου είναι: ο Λευκός κόλπος της Νέας Γουινέας, στη βόρεια Αφρική ο κόλπος της Σίντρα ή Μεγάλη Σύρτις όπως αλλιώς λέγεται και, τέλος, στην ανατολική Αφρική ο κόλπος του Άντεν. Η μεγαλύτερη χερσόνησος είναι η Σομαλία.

Σαν σημαντικότερα ακρωτήρια θα μπορούσαν να αναφερθούν: το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας στην νότια Αφρική, το ακρωτήριο Αγκούλιας, που είναι και το νοτιότερο σημείο της ηπείρου, στα ανατολικά το ακρωτήριο Ντελγάντο, που είναι στα σύνορα της Τανζανίας με τη Μοζαμβίκη και το ακρωτήριο Γκουαρνταφούιτ, που βρίσκεται στη χερσόνησο της Σομαλίας.

Στα δυτικά υπάρχει το ακρωτήριο Μπον στην Τύνιδα, που είναι το δυτικότερο άκρο της αφρικανικής ηπείρου. Ακόμη υπάρχει το Λευκό Ακρωτήριο στα σύνορα της πρώην Ισπανικής Σαχάρας με τη Μαυριτανία, το Πράσινο ακρωτήριο στη Σενεγάλη που είναι και το δυτικότερο άκρο της Αφρικής. Υπάρχει ακόμη το ακρωτήριο Πάλμας που βρίσκεται στα σύνορα της Λιβερίας και της Ακτής του Ελεφαντοστού.

Κατακόρυφος διαμελισμός

Παρ' όλο που η Αφρική σαν ήπειρος μπορεί να χαρακτηριστεί σαν σχετικά επίπεδη δε σημαίνει ότι δεν έχει και αρκετά βουνά από τα οποία μερικά είναι πολύ ψηλά.

Στα βόρεια της ηπείρου υπάρχει η οροσειρά του Άτλαντα, που αρχίζει από την Τυνησία και καταλήγει στο Μαρόκο, αφού διασχίσει και την Αλγερία. Η ψηλότερη κορυφή της οροσειράς αυτής είναι στο Μαρόκο και φτάνει τα 4.716 μέτρα.

Στο βορειοδυτικό τμήμα της ηπείρου, αλλά στο νότιο τμήμα της Σαχάρας, υπάρχουν τα όρη Αχαγκάρ, που η ψηλότερη κορυφή τους φτάνει τα 2.918 μέτρα. Στο ίδιο περίπου βόρειο πλάτος, στο Τσαντ, υπάρχει η οροσειρά Τιμπέστι που η ψηλότερη κορυφή της φτάνει τα 3.415 μέτρα.

Στη νοτιοδυτική ακτή υπάρχουν τα όρη του Καμερούν που φτάνουν το ύψος των 4.070 μέτρων. Στα νότια, στη Νοτιοαφρικανική Δημοκρατία υπάρχουν τα όρη των Δρακόντων που έχουν ύψος 3.482 μέτρα. Στα ανατολικά, στην περιοχή της Τανζανίας και της Κένυας, υπάρχει το όρος του Κιλιμάντζαρο που είναι και το ψηλότερα στην Αφρική. Το Κιλιμάντζαρο, παρόλο ότι βρίσκεται πάνω στον Ισημερινό, έχει τις κορυφές του, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, σκεπασμένες με χιόνι.Το όρος του Κιλιμάντζαρο στην Τανζανία φτάνει το ύψος των 5.895 μέτρων. Το όρος Κένυα στην ομώνυμη χώρα φτάνει τα 5.194 και στην περιοχή της Ουγκάντα τα όρη Ρουβενζόρι φτάνουν τα 5.119 μέτρα. Ακόμη στα ανατολικά της Αφρικής, στην περιοχή της Αιθιοπίας, υπάρχουν τα υψίπεδα της Αβησσυνίας, που το ύψος τους, φτάνει μέχρι και τα 2.500 μέτρα με κάποιες κορυφές πάνω από τα 4.000 μέτρα.

Ρίχνοντας μια ματιά στο χάρτη της Αφρικής θα διαπιστώσουμε ότι τα βουνά της εκτείνονται κυρίως κατά μήκος των ακτών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να επηρεάζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό το κλίμα της για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω.

Παράλληλα με τα βουνά και οι πιο πολλές πεδιάδες, αν φυσικά εξαιρέσουμε τα υψίπεδα, βρίσκονται στα παράλια της ηπείρου. Σαν μια από τις πιο σημαντικές θα πρέπει να αναφέρουμε εκείνη που αρχίζει από το βόρειο τμήμα της Μαυριτανίας και καταλήγει στο Καμερούν. Αξιόλογη είναι και η πεδιάδα του Γκαμπόν, στα δυτικά παράλια της κεντρικής Αφρικής.

Στα ανατολικά είναι η πεδιάδα της Μοζαμβίκης, της Κένυας και της Σομαλίας. Στα βόρεια υπάρχει η πεδιάδα του Νείλου, που το χαμηλότερο σημείο της στα δυτικά του Καΐρου φτάνει τα 134 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Κλίμα της Αφρικής

Η Αφρική χωρίζεται από τον Ισημερινό σε δύο κομμάτια, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει τόσο στο βορρά, όσο και στο νότο τις ίδιες πάνω - κάτω κλιματολογικές συνθήκες. Τα δύο τρίτα περίπου της Αφρικής βρίσκονται μέσα στους δύο τροπικούς, ενώ το υπόλοιπο τρίτο βρίσκεται όχι πολύ μακριά από τις δύο αυτές ζώνες. Το γεγονός αυτό αποτελεί και το χαρακτηριστικό και καθοριστικό στοιχείο στη διαμόρφωση του κλίματος της Αφρικής.

Έτσι, στην κεντρική περιοχή της Αφρικής υπάρχει το ισημερινό κλίμα, ακολουθούν κατόπιν οι δύο ζώνες των ισημερινών μουσώνων, κατόπιν οι ζώνες του τροπικού και τέλος οι ζώνες του υποτροπικού κλίματος .

Ο χωρισμός αυτός είναι περισσότερο γεωγραφικός χωρισμός, γιατί και στην περιοχή του Ισημερινού υπάρχουν περιοχές που χαρακτηρίζονται από τα παραπάνω είδη κλίματος, ενώ υπάρχουν ακριβώς επάνω στον Ισημερινό και περιοχές που έχουν εύκρατο κλίμα, καθώς και περιοχές που έχουν σχεδόν πολικό κλίμα. Πρόκειται για τις κορυφές των υψηλών βουνών, όπως είναι το Καμερούν και το Κιλιμάντζαρο.

Ο ήλιος με την κίνησή του, που είναι ορατή ανάμεσα στους δυο τροπικούς του Καρκίνου και του Αιγόκερω, καθορίζει τόσο το κλίμα, όσο και την αντίθεση ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια της Αφρικής. Έτσι, οι εποχές του έτους στα βόρεια του Ισημερινού είναι εντελώς αντίθετες από εκείνες του νότιου ημισφαιρίου, που σημαίνει ότι, όταν στο βόρειο είναι καλοκαίρι, στο νότιο είναι χειμώνας.

Η κίνηση ακόμη του ήλιου καθορίζει τις βροχοπτώσεις και τις θερμοκρασίες, ενώ προκαλεί περιοδική μετατόπιση των κυκλωνικών και των αντικυκλωνικών περιοχών. Έτσι η κίνηση αυτή έχει σαν αποτέλεσμα στη ζώνη του Ισημερινού να υπάρχουν δύο περίοδοι με μεγάλες βροχές και οι περίοδοι αυτές συμπίπτουν με την άνοιξη και το φθινόπωρο της Ευρώπης.

Στις δύο τροπικές ζώνες εμφανίζεται ένα ανώτερο όριο βροχοπτώσεων, κυρίως στην περίοδο του καλοκαιριού, τόσο για το νότιο όσο και το βόρειο ημισφαίριο. Αντίθετα τη χειμερινή περίοδο υπάρχουν πολύ λίγες βροχές, που έρχεται σαν αποτέλεσμα της δημιουργίας των αντικυκλώνων στις περιοχές αυτές και που προκαλεί στις δύο τροπικές ζώνες μεγάλες περιόδους ξηρασίας.

Έτσι, η συνοπτική εικόνα των εποχών των βροχοπτώσεων για την Αφρική παρουσιάζεται κάπως έτσι. Στα δυτικά, στην περιοχή της Μεσογείου, οι περισσότερες βροχές πέφτουν στο τέλος του φθινοπώρου και στις αρχές του χειμώνα, ενώ ακολουθεί μια μεγάλη περίοδος ξηρασίας. Στα δυτικά και στα νοτιοδυτικά επικρατούν οι καλοκαιρινές βροχές, στο κέντρο οι ανοιξιάτικες και οι φθινοπωρινές, στα νότια οι χειμερινές, στα νοτιοανατολικά οι καλοκαιρινές και στα ανατολικά οι ανοιξιάτικες βροχές.

Το ύψος των βροχοπτώσεων είναι ανάλογα με την κάθε περιοχή. Έτσι, στην περιοχή του Κόγκο και στις ακτές της Γουινέας πέφτουν κατά μέσο όρο 1.500 μέχρι 2.000 χιλιοστά. Στα ανατολικά προς τα παράλια πέφτουν γύρω στα 2.000 χιλιοστά βροχές, ενώ όσο προχωρούμε προς το εσωτερικό, μειώνονται, με αποτέλεσμα στα δυτικά του Σουδάν να πέφτουν λιγότερες από 200 χιλιοστά.

Στα νότια της Σαχάρας πέφτουν ακόμη λιγότερες βροχές, από 100- 200 χιλιοστά. Στα βόρεια και στα δυτικά της Σαχάρας, οι βροχές είναι πολύ σπάνιες. Στα νοτιοανατολικά και στα νότια της Αφρικής πέφτουν 600 μέχρι 700 χιλιοστά το χρόνο βροχές.

Μεγάλες διαφορές παρουσιάζει η Αφρική και στη θερμοκρασία. Το καλοκαίρι στο βόρειο τμήμα φτάνει η μέση θερμοκρασία στους 25° μέχρι 30° Κελσίου. Στη Σαχάρα η θερμοκρασία φτάνει ακόμη πιο πολύ. Αντίθετα, στο νότιο τμήμα, το καλοκαίρι η θερμοκρασία είναι μεταξύ 12° και 25° Κελσίου. Στην έρημο Καλαχάρι, όμως, η θερμοκρασία φτάνει και ξεπερνά τους 30° Κελσίου. Στα χαμηλά μέρη της κεντρικής Αφρικής η μέση θερμοκρασία ολόκληρο το χρόνο είναι πάνω από 28° Κελσίου.

Ποτάμια και λίμνες της Αφρικής

Οι διαφορές που παρατηρούνται τόσο στην κατανομή των βουνών της Αφρικής, όσο και στην κατανομή των βροχών, προβάλλονται ανάλογα και στην κατανομή των ποταμών και των λιμνών.

Έτσι στη βόρεια και δυτική Αφρική ελάχιστα ποτάμια υπάρχουν, αν εξαιρέσουμε το Νείλο, που πηγάζει από τα νότια και ανατολικά διαμερίσματα της ηπείρου. Στο νοτιοδυτικό τμήμα, αντίθετα, εκβάλλουν τα περισσότερα ποτάμια. Τα δύο πέμπτα των νερών, που χύνουν οι ποταμοί της Αφρικής στη θάλασσα, χύνονται στον Ατλαντικό.

Πρόκειται βασικά για δυο ποτάμια: το Νίγηρα και τον Κόγκο, ενώ στα νότια υπάρχει ο Οράγγης. Ο Κόγκο, που πηγάζει από το κεντρικό και νότιο τμήμα της Αφρικής και κοντά στη λίμνη της Βικτωρίας, είναι ο δεύτερος σε μήκος ποταμός της Αφρικής, αλλά ο πιο πλούσιος σε νερά από όλα τα ποτάμια της.

Γενικά, όλα τα ποτάμια της Αφρικής, εκτός από εκείνα που είναι μικρά και πηγάζουν από τις πλαγιές των βουνών που είναι κοντά στην παραλία, όλα τα άλλα έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά δηλ. τέτοια που έχουν όλα τα ποτάμια που πηγάζουν από σχετικά μικρά υψίπεδα και διανύουν σχετικά επίπεδες περιοχές. Για το λόγο αυτό τα ποτάμια αυτά είναι ήρεμα, χωρίς να παρουσιάζουνε μεγάλα και ισχυρά ρεύματα και χωρίς μεγάλες αποθέσεις.

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, τα βουνά της Αφρικής βρίσκονται στα παράλια, πράγμα που εκτός του ότι εμποδίζει τις βροχές να φτάσουν στο εσωτερικό της χώρας, εμποδίζει παράλληλα και τα ποτάμια να βρουν εύκολη διέξοδο προς τη θάλασσα.

Στη δυτική πλευρά ο Νίγηρας πηγάζει από τη δυτική πλευρά της χαμηλής οροσειράς της Γουινέας, αφού, για ένα μεγάλο διάστημα, κατευθυνθεί στα δυτικά προς τη μεριά της νότιας Σαχάρας. Εκεί, αφού χάσει από την εξάτμιση ένα αρκετά μεγάλο μέρος από τα νερά του, στρίβει προς τα νότια και βρίσκει διέξοδο στον κόλπο της Γουινέας. Στα νότια υπάρχει ο Οράγγης που πηγάζει από τα Βουνά του Δράκοντα και, αφού εξατμιστεί ένα μεγάλο μέρος από τα νερά που είχε, χύνεται στον Ατλαντικό ωκεανό.

Στα νοτιοανατολικά της Αφρικής βρίσκονται δύο μεγάλοι ποταμοί: ο Ζαμβέζης και ο Λιμπόπο που χύνονται στον Ινδικό ωκεανό. Τέλος, στη Μεσόγειο θάλασσα χύνεται το μεγαλύτερο ποτάμι της Αφρικής, ο Νείλος. Ο Νείλος θεωρείται επίσης σαν το μακρύτερο ποτάμι όλης της γης.

Επειδή το έδαφος που περνάει ο Νείλος είναι πολύ επίπεδο, με αποτέλεσμα να έχει πολύ μικρό ρεύμα και επειδή η εξάτμιση, εξαιτίας μεγάλης ζέστης στην περιοχή, είναι μεγάλη ο Νείλος, τελικά, δε θα μπορούσε ποτέ να φτάσει μέχρι τη Μεσόγειο, παρόλο που τροφοδοτείται με νερά από τις μεγαλύτερες λίμνες της Αφρικής αν δεν τροφοδοτούνταν με νερά από τους δεξιούς του παραπόταμους που πηγάζουν από τα υψίπεδα της Αβησσυνίας.

Εκτός από τα ποτάμια που χύνονται στη θάλασσα, υπάρχουν και τα ποτάμια που, είτε χύνονται στο εσωτερικό σε λίμνες, είτε τελικά εξατμίζονται τελείως πριν ακόμη βρουν κάποια διέξοδο στη θάλασσα. Άλλα πάλι ποτάμια, όταν πέσουν σε αμμώδη εδάφη, τελικά γίνονται υπόγεια χωρίς ποτέ να ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια.

Στο εσωτερικό υπάρχουν μερικές μεγάλες λίμνες. Στα νότια της Σαχάρας υπάρχει η Λίμνη του Τσαντ, στην οποία χύνονται τα ποτάμια Κομαντούγκου, Σάρι και Λογκάν. Η μεγαλύτερη λίμνη της Αφρικής είναι η λίμνη της Βικτωρίας από την οποία πηγάζει ο Νείλος.

Άλλες μεγάλες λίμνες είναι: η Κιόγκα, η λίμνη του Ροδόλφου, στην οποία χύνεται ο Όμο, του Αλβέρτου, η Κίβο, η Ταγκανίκα, η Μοέβο, η Μαλάουι, η Λουαμπούλα, η Τάνα, στα υψίπεδα της Αβησσυνίας και άλλες μικρότερες τόσο στη βόρεια όσο και στη νότια Αφρική.

Τέλος πρέπει να αναφερθούν και οι τεχνητές λίμνες που δημιουργήθηκαν, όταν κατασκευάστηκαν διάφορα φράγματα σε ποτάμια. Σαν τέτοιες θα πρέπει να αναφερθούν η λίμνη Καρίμπα στο Ζαμβέζη, το Ασσουάν στο Νείλο, καθώς και άλλες στο Νίγηρα, στο Βόλτα κλπ.

HellenicaWorld

Χλωρίδα και πανίδα

Φυτά και Βλάστηση στην Αφρική

Ανάλογη με τη θερμοκρασία και τις βροχοπτώσεις είναι και η χλωρίδα στην Αφρική, που μπορεί να θεωρηθεί σαν πολύ πλούσια.

Έτσι, ενώ από τη μια υπάρχουν περιοχές που σκεπάζονται από παρθένα δάση, υπάρχουν και περιοχές που δεν έχουν καθόλου πράσινο ή που έχουν μερικές οάσεις με χουρμαδιές ή ακανθώδη φυτά.

Πρόκειται κυρίως για την έρημο της Σαχάρας και την έρημο της Καλαχάρι. Στη βόρεια μεσογειακή Αφρική η χλωρίδα είναι η ίδια, σχεδόν, μ' εκείνη που επικρατεί στις νότιες Ευρωπαϊκές χώρες. Την ίδια περίπου χλωρίδα θα συναντήσουμε και στη νότια Αφρική, όπου οι συνθήκες είναι, περίπου, οι ίδιες μ' εκείνες που υπάρχουν στη βόρεια.

Χαρακτηριστικές καλλιέργειες των ζωνών αυτών είναι η ελιά, τα εσπεριδοειδή, το ρύζι. τα λαχανικά, το βαμβάκι, το αμπέλι κλπ. Πολλές από τις καλλιέργειες αυτές τις συναντάμε και στο εσωτερικό της χώρας και ιδιαίτερα σε μερικά υψίπεδα, όπου το κλίμα δεν είναι αποκλειστικά τροπικό.

Στις υποτροπικές περιοχές χαρακτηριστικό είναι η ποώδης βλάστηση και οι Σαβάνες. Χαρακτηριστικό της σαβάνας είναι η εποχιακή βλάστηση που φτάνει σε μεγάλο ύψος και τα αραιά δένδρα. Τα δένδρα στις σαβάνες ποτέ δε σχηματίζουν δάση. Χαρακτηριστικά δέντρα των σαβάνων είναι οι ακακίες, μερικά είδη αρτόδεντρων, οι συκομουριές, καθώς και τα τεράστια δέντρα, που είναι γνωστά με το όνομα μπαομπάμπ και των οποίων ο κορμός μπορεί να φτάσει μερικά μέτρα διάμετρο. Συνήθως οι κορμοί αυτοί είναι μέσα κούφιοι και σχηματίζουν τεράστιες κουφάλες.

Στη ζώνη του Ισημερινού και ιδιαίτερα κοντά στις όχθες των ποταμών και των λιμνών υπάρχουν μεγάλα και αδιαπέραστα δάση. Πολλά από τα δάση της Αφρικής είναι ακόμη σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητα, ακριβώς γιατί είναι τελείως αδιαπέραστα. Χαρακτηριστικά δέντρα των τροπικών δασών είναι το τικ, το παλίσανδρο, ο έβενος κλπ.

Ζώα της Αφρικής

Αντίστοιχη με τη χλωρίδα είναι και η πανίδα. Έτσι, στη βόρεια Αφρική συναντάμε κυρίως τα γνωστά στη νότια Ευρώπη ζώα, όπως είναι το τσακάλι, η αλεπού και άλλα, συναντάμε όμως και γύπες, ύαινες και καμήλες. Στην ανατολική Αφρική, από την περιοχή της Σομαλίας και πάνω, τόσο προς τα βόρεια όσο και προς τα δυτικά, ζει σαν κατοικίδιο ζώο η καμήλα που χρησιμοποιείται για μεταφορές κυρίως μέσα από τις ερήμους. Είναι γνωστά άλλωστε τα περίφημα καραβάνια που όργωναν τις ερήμους της Αφρικής, ιδιαίτερα πριν από μερικά χρόνια.

Ακόμη στις περιοχές που αναφέραμε παραπάνω ζει και η γαζέλα η δρομάς, που έχει γίνει και αυτή κατοικίδιο ζώο πια. Σε όλες τις άνυδρες περιοχές της δυτικής, κεντρικής, ανατολικής και νότιας Αφρικής ζει η στρουθοκάμηλος, το μεγαλύτερο πουλί του πλανήτη μας. Στις στέπες και στις σαβάνες με την εποχιακή βλάστηση ζουν πολλά μεγάλα ζώα, χαρακτηριστικό της πανίδας της Αφρικής.

Εκεί ζει ο Αφρικανικός ελέφαντας, που θεωρείται πιο άγριος από τον Ασιατικό. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια οι Αφρικανικοί ελέφαντες αποτελούσαν αντικείμενο μεγάλου κυνηγιού για τους χαυλιόδοντές τους, το λεγόμενο ελεφαντόδοντο, που εξακολουθεί και σήμερα να είναι περιζήτητο στην παγκόσμια αγορά για την κατασκευή κοσμημάτων, κομψοτεχνημάτων κλπ.

Το αποτέλεσμα είναι να έχει μειωθεί σημαντικά ο αριθμός των ζώων αυτών και να κινδυνεύουν να εξαφανιστούν τελείως. Σήμερα έχει απαγορευτεί αυστηρά το κυνήγι των ελεφάντων σε όλη την Αφρική, αλλά εξακολουθεί να γίνεται παράνομα και μάλιστα σε αρκετά μεγάλη κλίμακα. Πολλοί κυνηγοί δε διστάζουν να κυνηγήσουν και μέσα στους διάφορους δρυμούς, που έχουν δημιουργηθεί για την προστασία των ζώων. Πρόκειται κυρίως για λευκούς κυνηγούς, στους οποίους συμπαραστέκονται και οι μαύροι κυνηγοί.

Στις στέπες ακόμη ζουν οι καμηλοπαρδάλεις, μεταξύ των οποίων και το αφρικανικό βουβάλι που θεωρείται το πιο επικίνδυνο και το πιο άγριο ζώο πάνω σ' ολόκληρη την Αφρική.

Τα φυτοφάγα ζώα των στεπών είναι στην ουσία μεταναστευτικά, γιατί κάθε φορά αλλάζουν τόπο, για να εξασφαλίσουν τροφή, όταν στις περιοχές που ζουν από τη ξηρασία σταματήσει κάθε βλάστηση. Τόσο στις ερήμους όσο και στις στέπες και στις σαβάνες ζουν πολλά φίδια από τα οποία άλλα έχουν δηλητήριο και άλλα δεν έχουν.

Ανάμεσα στα φίδια που δεν έχουν δηλητήριο μπορούμε να αναφέρουμε τον πύθωνα σαν το πιο γνωστό, ενώ ανάμεσα στα δηλητηριώδη ανήκει η κόμπρα, που μπορεί να θεωρηθεί σαν το πιο επικίνδυνο φίδι στην Αφρική.

Στα βαλτώδη μέρη και κοντά στα ποτάμια, ζει ένα άλλο είδος ζώου, που και αυτό κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Πρόκειται για τον ιπποπόταμο. Ο ιπποπόταμος είναι αποκλειστικά και μόνο ζώο φυτοφάγο και σπάνια επιτίθεται στους ανθρώπους, ενώ μπορεί σχετικά εύκολα να εξημερωθεί. Το κρέας του ιπποπόταμου τρώγεται και είναι πολύ νόστιμο. Χαρακτηριστικό για το κρέας του ιπποπόταμου είναι ότι δεν έχει καθόλου σχεδόν χοληστερίνη και από την άποψη αυτή θα πρέπει να τοποθετηθεί στην πρώτη θέση από όλα τα κρέατα. Η χοληστερίνη, όπως είναι γνωστό, προκαλεί τις καρδιοπάθειες.

Ο ιπποπόταμος πολλαπλασιάζεται σχετικά πολύ εύκολα. Η εγκυμοσύνη του διαρκεί λιγότερο από 6 μήνες, έτσι τόσο αυτός, όσο και οι γαζέλες, μπορούν να λύσουν σε μεγάλο βαθμό, αν γίνει φυσικά συστηματική εκτροφή, το πρόβλημα της έλλειψης των πρωτεϊνών που αντιμετωπίζει η Αφρική. Από τα σαρκοφάγα ζώα αξίζει να αναφερθούν τα λιοντάρια, οι λεοπαρδάλεις, κλπ., που και αυτά, ακολουθώντας τα φυτοφάγα, γίνονται τελικά μεταναστευτικά ζώα.

Οικονομία

Γεωργικά προϊόντα

Η Αφρική είναι βασικά γεωργική ήπειρος και η γεωργία αποτελεί τη βασική πηγή εσόδων για πολλές χώρες. Παρ' όλα αυτά η γεωργία εξακολουθεί να γίνεται στις πιο πολλές χώρες με εντελώς πρωτόγονο τρόπο. Από τον κανόνα αυτό ξεφεύγουν, σε μεγάλο βαθμό, μερικές από τις μεσογειακές χώρες, καθώς και οι χώρες της νότιας Αφρικής, που έχουν αναπτύξει σημαντικά μερικούς κλάδους της βιομηχανίας.

Βασικά γεωργικά προϊόντα είναι το σιτάρι, που καλλιεργείται μόνο στις χώρες τις μεσογειακές, το καλαμπόκι, που καλλιεργείται εκτός από τις μεσογειακές χώρες και στη Νοτιοαφρικανική Δημοκρατία, το ρύζι, το ζαχαροκάλαμο, η κασάβα από την οποία στην Αφρική παράγεται το 43% της παγκόσμιας παραγωγής, χουρμάδες (το 44% της παγκόσμιας παραγωγής), κόκκος (το 78% της παγκόσμιας παραγωγής), αράπικα φιστίκια (το 29% της παγκόσμιας παραγωγής), το κακάο (το 67% της παγκόσμιας παραγωγής), μπαμπάκι, καουτσούκ, και πολλά άλλα προϊόντα.

Η γεωργία της Αφρικής παρουσιάζει μερικές ιδιομορφίες, που ήρθαν σαν αποτέλεσμα της μακροχρόνιας κατοχής των εδαφών της από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες. Η γεωργία έχει αναπτυχθεί μόνο γύρω από μερικές ζώνες, κυρίως γύρω από τα ποτάμια που μπορούσαν να αποτελέσουν και τους δρόμους επικοινωνίας, ενώ το υπόλοιπο της ηπείρου είναι σχεδόν τελείως ακαλλιέργητο.

Ακόμη, οι Ευρωπαίοι δεν ενδιαφέρθηκαν να αναπτύξουν τη γεωργία στην Αφρική. Δημιούργησαν τις λεγόμενες μονοκαλλιέργειες, που σημαίνει ότι σε εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργούν μόνο ένα είδος φυτού. Τέτοια παραδείγματα αποτελούν η Νιγηρία και η Σενεγάλη με τα φιστίκια, όπου είναι σχεδόν το μοναδικό προϊόν της χώρας, ακόμη η Γκάνα και η Ακτή του Ελεφαντόδοντου, που η μοναδική τους καλλιέργεια είναι ο καφές.

Οι μονοκαλλιέργειες αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα να μη μπορούν να αναπτυχθούν τα νέα Αφρικανικά κράτη με τον τρόπο και το ρυθμό που θα ήθελαν. Αρκεί να αναφερθεί μόνο το γεγονός ότι, αν μια χρονιά, για οποιονδήποτε λόγο, πάθει η παραγωγή τους κάποια καταστροφή, οι χώρες αυτές χάνουν τελείως το εισόδημα που έχουν και απειλούνται από πλήρη αφανισμό.

Το γεγονός αυτό αποχτά ιδιαίτερη σημασία, αν σκεφτεί κανείς ότι σε πολλές αφρικανικές χώρες με τη γεωργία ασχολούνται πάνω από το 70% του πληθυσμού, ενώ σε μερικές χώρες το ποσοστό αυτό φτάνει και το 85%.

Κτηνοτροφικά προϊόντα

Παράλληλα με τη γεωργία ελάχιστα αναπτυγμένη είναι και η κτηνοτροφία. Πρόκειται κυρίως για την πιο πρωτόγονη μορφή της νομαδικής κτηνοτροφίας. Αρκεί μόνο να αναφερθεί ότι στην Αφρική παράγεται μόνο το 2,5% της παγκόσμιας παραγωγής από κρέας, γάλα, τυρί και μαλλί.

Γεγονός είναι ότι η ανάπτυξη της κτηνοτροφίας συναντά πάρα πολλές δυσκολίες, που προκύπτουν τόσο από τις αντίξοες κλιματολογικές συνθήκες, αλλά και από το όλο πολιτιστικό και κοινωνικό οικοδόμημα της αφρικανικής ηπείρου.

Ένας από τους πιο βασικούς ανασταλτικούς παράγοντες για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας σε πολλές περιοχές είναι η μύγα "τσε - τσε", που προκαλεί στα ζώα την πολύ γνωστή και πολύ επικίνδυνη αρρώστια, την τρυπανοσωμίαση.

Ορυκτός πλούτος, μεταλλεύματα

Το υπέδαφος της Αφρικής είναι πολύ πλούσιο και έχει όλων των ειδών τα μεταλλεύματα.

Στις βόρειες περιοχές της Αφρικής και συγκεκριμένα στις χώρες γύρω από τη Σαχάρα υπάρχουν τεράστια αποθέματα πετρελαίου. Στο νότο, αντίθετα, βγαίνει το 98% της παγκόσμιας παραγωγής διαμαντιών και το 77% της παγκόσμιας παραγωγής του χρυσού. Από την άποψη αυτή κανονικά η αφρικανική ήπειρος θα έπρεπε να είναι η πιο πλούσια στον κόσμο.

Η παραγωγή κοβαλτίου στη Δημοκρατία του Κογκό, στο Μαρόκο και στη Ζάμπια φτάνει το 75% της παγκόσμιας παραγωγής, ενώ το χρώμιο, που βγαίνει στη Ροδεσία και στη Νότιο Αφρική αντιπροσωπεύει το 55% της παγκόσμιας παραγωγής.

Ανάμεσα στα άλλα ορυκτά αξίζει να αναφερθούν τα φωσφορούχα άλατα που δεν είναι δυνατό να υπολογιστούν. Στο σημείο αυτό αρκεί να αναφέρουμε ότι η Αφρική, παρόλη την τεράστια παραγωγή φωσφορικών αλάτων από τα οποία παράγονται φωσφορικά λιπάσματα, είναι στην τελευταία θέση από τις άλλες ηπείρους στη χρησιμοποίηση των λιπασμάτων αυτών.

Παράγονται ακόμη σε μεγάλες ποσότητες μαγγάνιο, χαλκός, βωξίτης, μόλυβδος, ψευδάργυρος, βανάδιο, κασσίτερος, μαρμαρυγίας, γραφίτης, σίδηρος, τιτάνιο και αμίαντο.

Το μόνο που δεν υπάρχει στην Αφρική είναι το κάρβουνο. Την έλλειψη αυτή την αναπληρώνει και με το παραπάνω η παρουσία του πετρελαίου. Ακόμη στις ενεργειακές πηγές της ηπείρου θα πρέπει να αναφερθούν και οι τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης της υδροηλεκτρικής ενέργειας, παρ' όλες τις ιδιομορφίες που παρουσιάζει η μορφολογία του εδάφους της Αφρικής. Έτσι, παρ' όλο ότι η Αφρική έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα από τα πιο πολύτιμα προϊόντα του υπεδάφους, είναι πάρα πολύ καθυστερημένη οικονομικά χώρα με μερικές ίσως εξαιρέσεις που παρουσιάζουν ορισμένες χώρες. Αλλά και αυτές οι εξαιρέσεις έρχονται να τονίσουν τη μεγάλη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις διάφορες χώρες.

Ανάλογη με την οικονομική ανάπτυξη είναι και η συγκοινωνία. Το σιδηροδρομικό δίκτυο φτάνει τις 88.000 χιλιόμετρα, από τα οποία όμως μόνο τα 12.500 χιλιόμετρα έχουν κανονικό φάρδος, ενώ τα υπόλοιπα είναι στενά. Το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι κυρίως μακρινών αποστάσεων, δηλ. δε διακλαδίζεται στο εσωτερικό των χωρών.

Το οδικό δίκτυο φτάνει τα 1.500.000 χιλιόμετρα από τα οποία μόνο τα 100.000 είναι ασφαλτοστρωμένα και αυτά είναι συγκεντρωμένα κυρίως σε μερικές περιοχές του νότου και της δύσης.

Θρησκείες - Γλώσσες - Πολιτισμός

Από γλωσσική και θρησκευτική άποψη, η Αφρική παρουσιάζει ολόκληρο μωσαϊκό. Στα βόρεια και στα βορειοδυτικά, καθώς και στα βορειοανατολικά της Αφρικής, επικρατούν οι χαμιτοσημιτικές γλώσσες των Αράβων, των Βερβέρων, των Αβησσυνών και των Κουσιτών.

Στα νότια, αντίθετα, επικρατούν οι ινδοευρωπαϊκές γλώσσες σαν αποτέλεσμα των αποίκων Ευρωπαίων, που εξακολουθούν να παραμένουν στην περιοχή. Στις υπόλοιπες περιοχές υπάρχουν άπειρες γλώσσες και διάλεκτοι, που πολλές απ' αυτές, δύσκολα μπορούν να ενταχτούν σε μια κατηγορία.

Η βασικότερη θρησκεία είναι η μουσουλμανική. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχουν και άλλες, αρχίζοντας από τα διάφορα χριστιανικά δόγματα και φτάνοντας στις διάφορες ινδικές θρησκείες, χωρίς να παραλείψουμε να πούμε ότι υπάρχουν ακόμη και πολλές φυλές που είναι ειδωλολατρικές ή που έχουν διάφορα άλλα δόγματα.

Στην Αφρική έχει αναπτυχθεί ένας από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς της ανθρωπότητας. Πρόκειται για τον πολιτισμό των Αιγυπτίων, στοιχεία του οποίου πήρε και ο δικός μας αρχαίος πολιτισμός. Ακολούθησε κατόπιν η κατάκτηση της βόρειας Αφρικής από το Μέγα Αλέξανδρο και, αργότερα, από τους Ρωμαίους Στην εποχή των Βυζαντινών και πάλι στο βόρειο τμήμα της ηπείρου αναπτύσσεται ένας καινούριος πολιτισμός, που στη συνέχεια αφομοιώνεται από τους Άραβες και ακολουθεί ο γνωστός αραβικός πολιτισμός.

Όταν αργότερα η αυτοκρατορία των Αράβων διαλύθηκε και έδωσε τη θέση της στην τουρκική αυτοκρατορία, δεν υπάρχει κανενός είδους πολιτισμός με αποτέλεσμα και αυτός που υπήρχε να καταστραφεί. Ενώ υπάρχουν πολλά στοιχεία για τον πολιτισμό που αναπτύχθηκε στις ακτές της Μεσογείου από τα πιο παλιά χρόνια, δεν υπάρχουν αντίστοιχα πληροφορίες για το τι είδους πολιτισμός αναπτύχθηκε στο εσωτερικό και στα νότια τμήματα της ηπείρου.

Αργότερα, από τον 6ο αιώνα μ.Χ. και μέχρι τον 13ο, υπάρχουν οι αποδείξεις για την ανάπτυξη ενός κράτους που ανάπτυξε φυσικά και το δικό του πολιτισμό. Πρόκειται για το κράτος της Γκάνα.

Αργότερα από τον 11ο αιώνα και μέχρι τον 13ο αναπτύχθηκε ένα άλλο κράτος, το Μάλι. Στο Τομπουκτού υπάρχουν πληροφορίες ότι υπήρχε ήδη πανεπιστήμιο από τον 15ο αιώνα. Παράλληλα υπάρχουν πληροφορίες ότι, πριν καταληφτούν από τους Εγγλέζους τα εδάφη της Νιγηρίας και της Χρυσής Ακτής, είχε αρχίσει εκεί και αναπτυσσόταν ένας άλλος σύνθετος και οργανωμένος πολιτισμός.

Το ίδιο συνέβαινε και στα ανατολικά, όπου αναπτύχθηκε και ο πολιτισμός των Αιθιόπων. Δυστυχώς όμως οι πηγές πληροφοριών για τους πολιτισμούς της Αφρικής είναι πολύ περιορισμένες με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή μια πλήρης αναπαράσταση του πολιτισμού που αναπτύχθηκε Η ανεξάρτητη εξέλιξη, αλλά και η ανοδική πορεία του πολιτισμού, που είχε αναπτυχθεί ή και αναπτυσσόταν σε πολλές περιοχές της Αφρικής, σταμάτησε απότομα τον 15ο με 16ο αιώνα, όταν άρχισε η ευρωπαϊκή επέμβαση στην ήπειρο αυτή. Ενώ μέχρι τότε το βόρειο, το βορειοδυτικό και το βορειοανατολικό τμήμα της Αφρικής ήταν πολύ καλά γνωστό, η υπόλοιπη Αφρική ήταν σχεδόν άγνωστη.

Εξερεύνηση κι αποικισμός της Αφρικής

Η πρώτη απόπειρα εξερεύνησης της Αφρικής χρονολογείται από το 1436, όταν ο Πορτογάλος Εάννες Μπαλντάγια έφτασε μέχρι το ακρωτήριο Ρίο Ντέκκα Όρο. Το 1441 ο Τριστάου φτάνει μέχρι τη σημερινή Σενεγάλη. Το 1471 ο Ρουίντα Σεκέιρα φτάνει μέχρι το σημερινό Γκαμπόν, ενώ ο Κάου Ντόγκο έφτασε στα 1482 μέχρι τις εκβολές του ποταμού Κόγκο. Στα 1486 ο Βαρθολομαίος Ντιάζ φτάνει σχεδόν μέχρι τη σημερινή πόλη Ντουρμπάν και τέλος ο Βάσκο ντα Γκάμα στα 1497 περιπλέει για πρώτη φορά ολόκληρη την Αφρική.

Έτσι, για πολλά χρόνια, ήταν γνωστές οι ακτές της Αφρικής, ενώ το εσωτερικό εξακολουθούσε να παραμένει άγνωστο. Άλλωστε οι πρώτοι εξερευνητές δεν ενδιαφέρονταν να δημιουργήσουν αποικίες, όσο τους ενδιέφερε να δημιουργήσουν βάσεις ανεφοδιασμού.

Αργότερα αρχίζει ο συστηματικός αποικισμός της Αφρικής που κράτησε πολλούς αιώνες. Καθεμιά από τις μεγάλες τότε ναυτικές δυνάμεις, διεκδικεί για τον εαυτό της και ένα μέρος από τα πιο πλούσια που έχει η χώρα.

Σημερινά Αφρικανικά κράτη

Το μοναδικό κράτος που είχε παραμείνει σαν ανεξάρτητο ήταν η Λιβερία και αυτό γιατί πολλοί από τους μεγάλους τότε εφοπλιστές ήθελαν να δημιουργήσουν ένα κράτος στη σημαία του οποίου θα ναυτολογούσαν τα καράβια τους και δε θα πλήρωναν καθόλου φόρο. (Το καθεστώς αυτό εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και σήμερα με αποτέλεσμα η Λιβερία να είναι μια από τις μεγαλύτερες ναυτικές δυνάμεις στον κόσμο).

Ανεξάρτητη ακόμη ήταν και η Αβησσυνία. Μετά το τέλος του δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου σαν ανεξάρτητα κράτη ήταν, εκτός από τα δυο παραπάνω που αναφέρθηκαν η Αίγυπτος και η Λιβύη. Τα τελευταία χρόνια άρχισαν να δημιουργούνται συνεχώς καινούρια κράτη. Σήμερα ελάχιστα μέρη της Αφρικής βρίσκονται κάτω από ξένη κυριαρχία.

Όταν παραπάνω αναφέρθηκε ότι στην Αφρική δημιουργήθηκαν καινούρια κράτη, δεν αποτελεί καθόλου υπερβολή. Κανένα από τα κράτη αυτά δεν υπήρχε πριν. Συνήθως το κάθε κράτος, που έχει δημιουργηθεί, αντιπροσωπεύει και μια βασική φυλή και μερικές πιο μικρές. Μερικές όμως από τις μεγάλες φυλές της Αφρικής δεν αποτελούν ένα κράτος, αλλά τελείως τεχνητά έχουν μοιραστεί ανάμεσα σε μερικά κράτη. Το αποτέλεσμα είναι ότι στο ένα κράτος η φυλή είναι πλειοψηφία στο άλλο είναι μειοψηφία.

Αυτό προκαλεί πάντα μεγάλες φυλετικές αναταραχές με αποτέλεσμα κάθε τόσο να ξεσπούν άγριοι τοπικοί πόλεμοι, που καταστρέφουν την αδύνατη οικονομία των χωρών αυτών. Απόδειξη αποτελεί το παλιό Βελγικό Κογκό, η σημερινή Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό που ύστερα από πολλούς και άγριους εμφύλιους πολέμους, σήμερα διοικήται από μια μεταβατική κυβέρνηση.

Παρόλα αυτά τα νέα Αφρικανικά κράτη αρχίζουν μέσα από χίλιες δυο δυσκολίες που κληρονόμησαν από την πολύχρονη αποικιοκρατία, να βρίσκουν αργά και βασανιστικά το δικό τους δρόμο ανάπτυξης. Έτσι, σήμερα, στην Αφρική είναι δυνατό να συναντήσει κανείς κράτη που έχουν ακόμη καθαρά φεουδαρχική οικονομία και διάρθρωση, ενώ άλλα ακολουθούν καθαρό σοσιαλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Δε λείπουν φυσικά και οι χώρες εκείνες που βρίσκονται κάτω από μια νέα μορφή αποικιοκρατίας, τη νεοαποικιοκρατία, όπως ονομάζεται, που σημαίνει ότι, ενώ είναι φαινομενικά ελεύθερα, στην ουσία εξαρτώνται άμεσα, τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά, από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Γενικά, όμως, τα κράτη της Αφρικής ανήκουν στο χώρο των αδέσμευτων κρατών. Κάθε χρόνο τα κράτη αυτά αποκτούν όλο και μεγαλύτερη πολιτική δύναμη και κάνουν την παρουσία τους όλο και πιο αισθητή σε ολόκληρο τον κόσμο.

Σήμερα, στον Ο.Η.Ε., τα Αφρικανικά κράτη αποτελούν τεράστια δύναμη και κανένα σχεδόν ψήφισμα δεν είναι δυνατό να παρθεί, αν δεν το υποστηρίξουν το Αφρικανικά κράτη. Ιδιαίτερα αποφασιστική ήταν η συμπαράσταση στον Ο.Η.Ε. των Αφρικανικών κρατών στο θέμα της Κύπρου και στην αποφασιστική καταδίκη της Τουρκίας για την επέμβασή της και την κατάληψη μεγάλου μέρους του νησιού.

Παλιές φωτογραφίες